Voilà - Barbara Pravi

 

 

Écoutez moi
Moi la chanteuse à demi
Parlez de moi
À vos amours, à vos amis
Parlez-leur de cette fille aux yeux noirs
Et de son rêve fou
Moi c'que j'veux c'est écrire des histoires
Qui arrivent jusqu'à vous
C'est tout

Voilà, voilà, voilà, voilà qui je suis
Me voilà même si mise à nue j'ai peur, oui
Me voilà dans le bruit et dans le silence

Regardez moi
Ou du moins ce qu'il en reste
Regardez moi
Avant que je me déteste
Quoi vous dire, que les lèvres d'une autre
Ne vous diront pas
C'est peu de chose mais moi tout ce que j'ai
Je le dépose là, voilà

Voilà, voilà, voilà, voilà qui je suis
Me voilà même si mise à nue c'est fini
C'est ma gueule c'est mon cri, me voilà tant pis
Voilà, voilà, voilà
Voilà juste ici
Moi mon rêve, mon envie
Comme j'en crève comme j'en ris
Me voilà dans le bruit
Et dans le silence

Ne partez pas
J'vous en supplie, restez longtemps
Ça m'sauvera p't'être pas, non
Mais faire sans vous j'sais pas comment
Aimez-moi comme on aime un ami
Qui s'en va pour toujours
J'veux qu'on m'aime parce que moi je sais pas
Bien aimer mes contours

Voilà, voilà, voilà, voilà qui je suis
Me voilà même si mise à nue c'est fini
Me voilà dans le bruit et dans la fureur aussi
Regardez moi enfin et mes yeux et mes mains
Tout c'que j'ai est ici, c'est ma gueule c'est mon cri
Me voilà, me voilà, me voilà
Voilà, voilà
Voilà, voilà

Voilà!

Douze points

Over smaak valt niet te twisten, over kwaliteit echter wel. Barbara Pravi - ik refereerde al aan haar in mijn vorige post - stak gisteren tijdens de finale van het songfestival in Rotterdam met kop en schouders boven de rest van het deelnemersveld uit maar werd slechts tweede. Eerste werd Måneskin, een rockband uit Italië. Aardige jonge gasten, daar niet van, maar over een paar jaar is iedereen die band allang weer vergeten terwijl de hele wereld zich het optreden van Barbara Pravi nog herinnert. Dat noemen we voor het gemak dan alvast maar gerechtigheid.

©Huub Drenth

 

Amar pelos dois

 

 

Se um dia alguém, perguntar por mim
Diz que vivi para te amar
Antes de ti, só existi
Cansado e sem nada para dar

Meu bem, ouve as minhas preces
Peço que regresses, que me voltes a querer
Eu sei, que não se ama sozinho
Talvez devagarinho, possas voltar a aprender

Meu bem, ouve as minhas preces
Peço que regresses, que me voltes a querer
Eu sei, que não se ama sozinho
Talvez devagarinho, possas voltar a aprender

Se o teu coração não quiser ceder
Não ter paixão, não quiser sofrer
Sem fazer planos do que virá depois
O meu coração, pode amar pelos dois

 

Muito obrigado, Luísinha!

Vanavond is de finale van het Eurovisie Songfestival in het Rotterdamse Ahoy. Ik ga kijken, voor het eerst van m'n leven van het begin tot het eind. Ik sluit niet uit dat het door de coronacrisis komt dat ik thans deze ommezwaai ga maken. Al die mensen in de zaal en al het vuurwerk op het podium - zowel echt als digitaal - wat mij betreft heeft het best wel iets pervers. In de echte wereld is alles immers nog steeds min of meer tegenovergesteld.

Ik hoop dat deze keer Frankrijk gaat winnen want dat land komt met een echt chanson, gezongen door een frêle zangeres die Barbara Pravi heet (zie mijn post van morgen). Meestal wint lawaai het van kwaliteit maar heel soms is er ook ruimte voor echte ontroering, zoals uit de Portugese bijdrage van Salvador Sobral uit 2017 blijkt. Fluisterend en friemelend pakte hij de eerste plaats, volledig wars van glitters en allures. En hij was niet te beroerd om de glans van de overwinning met zijn zus Luísa te delen. Want die was een paar keer voor hem ingevallen tijdens de repetities, aangezien hij last van hartklachten kreeg. En bovendien had zij ook nog eens de tekst van het lied Amar pelos dois geschreven. Wat de liefde tussen een broer en een zus al niet vermag!

©Huub Drenth