Se um dia alguém, perguntar por mim
Diz que vivi para te amar
Antes de ti, só existi
Cansado e sem nada para dar
Meu bem, ouve as minhas preces
Peço que regresses, que me voltes a querer
Eu sei, que não se ama sozinho
Talvez devagarinho, possas voltar a aprender
Meu bem, ouve as minhas preces
Peço que regresses, que me voltes a querer
Eu sei, que não se ama sozinho
Talvez devagarinho, possas voltar a aprender
Se o teu coração não quiser ceder
Não ter paixão, não quiser sofrer
Sem fazer planos do que virá depois
O meu coração, pode amar pelos dois
Muito obrigado, Luísinha!
Vanavond is de finale van het Eurovisie Songfestival in het Rotterdamse Ahoy. Ik ga kijken, voor het eerst van m'n leven van het begin tot het eind. Ik sluit niet uit dat het door de coronacrisis komt dat ik thans deze ommezwaai ga maken. Al die mensen in de zaal en al het vuurwerk op het podium - zowel echt als digitaal - wat mij betreft heeft het best wel iets pervers. In de echte wereld is alles immers nog steeds min of meer tegenovergesteld.
Ik hoop dat deze keer Frankrijk gaat winnen want dat land komt met een echt chanson, gezongen door een frêle zangeres die Barbara Pravi heet (zie mijn post van morgen). Meestal wint lawaai het van kwaliteit maar heel soms is er ook ruimte voor echte ontroering, zoals uit de Portugese bijdrage van Salvador Sobral uit 2017 blijkt. Fluisterend en friemelend pakte hij de eerste plaats, volledig wars van glitters en allures. En hij was niet te beroerd om de glans van de overwinning met zijn zus Luísa te delen. Want die was een paar keer voor hem ingevallen tijdens de repetities, aangezien hij last van hartklachten kreeg. En bovendien had zij ook nog eens de tekst van het lied Amar pelos dois geschreven. Wat de liefde tussen een broer en een zus al niet vermag!
©Huub Drenth