Een laatste opleving
Gisteren vond de staatsbegrafenis van koningin Elizabeth plaats. Het was een zeer intrigerende gebeurtenis, uitzonderlijk breed van opzet en eigenlijk niet meer passend in de huidige tijd. Laat staan dat het schouwspel symbool stond voor de actuele staat van het Britse rijk. Wat niet wil zeggen dat ik niet heb genoten. Het duurde al met al een uur of zes maar vrijwel elke seconde was de moeite van het kijken waard. Want wat je zag was een overweldigende hoeveel-heid pracht en praal, evenals een verbazingwekkend scala aan uniformen en hoofddeksels. De rouwstoet die na de uitvaartdienst in Westminster Abbey door de straten van Londen trok had een lengte van twee kilometer, ook de vele toeschouwers langs de route kwamen dus, na uren wachten weliswaar, ruimschoots aan hun trekken.
Het filmpje in deze post laat het overbrengen van het stoffelijk overschot van Westminster Hall naar Westminster Abbey zien, we zijn dus aanwezig bij het begin van de plechtigheid. Persoonlijk vond ik dat het meest ontroerende onderdeel van het lange draaiboek, waarschijnlijk omdat het, in tegenstelling tot de twee lijkstoeten die je later nog zag, een relatief klein en intiem karakter bezat, mede door de gedragen doedelzakmuziek en het ritme van de trommels.*1 Het deed me denken aan een prent die ik kende van de uitvaart van Willem van Oranje, een plechtigheid die zich op 3 augustus 1584 in Delft afspeelde. Het plaatste het gebeuren van gisteren in een lange historische traditie, behalve naar het heden keken we in feite dus ook naar het verleden. En, wat de schaal van het afscheid betreft, waarschijnlijk zelfs voor de allerlaatste keer.
©Huub Drenth
Delft, 3 augustus 1584.
*1 De melodie die gespeeld wordt hoort bij de Schotse song Chì Mi na Mórbheanna (Mist Covered Mountains Of Home).