Don't listen to a word I sayThe screams all sound the sameAnd though the truth may varyThis ship will carry our bodies safe to shore
Folk from Reykjavik
Het zijn nogal verwarrende tijden. De drukkende sfeer die alom heerst lijkt waarschijnlijk een beetje op die van de jaren dertig. Dat idee heb ik althans. Een kantelpunt in de geschiedenis, zo noemen sommigen het reeds. Alles is aan het veranderen: reactionair en totalitair gedachtegoed rukt op, overal ter wereld. Ideologieën, zowel van politieke als religieuze aard, waarin persoonlijke vrijheid er volstrekt niet meer toe doet, raken steeds meer in de mode. Autocratie of democratie, om de keuze daartussen lijkt het tegenwoordig voornamelijk nog te gaan, en dat terwijl de wereld, door de klimaatcrisis, in versneld tempo naar de bliksem gaat.
Ik heb geluk gehad, dat besef is heel sterk. Als kind heb ik elke winter, wekenlang, op natuurijs geschaatst en van de seksuele revolutie heb ik daarna ook volop kunnen genieten. In mijn jonge jaren maakten de woorden van dominees, priesters en moralistische politici plaats voor de uitingen van filosofen, schrijvers, kunstenaars en popmusici waardoor het leven ineens een stuk aangenamer werd voor mensen zoals ik. Die overgang verliep vanzelfsprekend niet zonder slag of stoot maar dat proces heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat de samenleving, op tal van vlakken, zeer ingrijpende veranderingen onderging. Voor May Khoen, met haar grotendeels Aziatische achtergrond, betekende die veranderde tijdgeest eveneens een bron van vrijheid en inspiratie. Ze ontwikkelde zich tot een markante en expressieve verschijning en dat was best wel bijzonder aangezien op die manier 'opvallen' binnen de Chinees-Indische cultuur nou eenmaal niet iets was dat in de opvoeding aangemoedigd werd.
Toen ik dit filmpje van de IJslandse indie folkgroep Of Monsters and Men ontdekte - gemaakt op Lowlands in 2012 - moest ik onwillekeurig terugdenken aan die tijd. Ik werd er meteen vrolijk door, ondanks alle hedendaagse ellende. De 'spirit' van toen bestaat in het vrije Westen duidelijk nog steeds en dat is best wel hoopgevend.
©Huub Drenth
May Khoen, 1981