Fernando Pessoa

  

Kruiswegstaties X

Mij gewerd uit hoogten der oneindigheid
Dit leven. Doorheen nevels, van mijn eigen
Onbevolkte wezen eerste flarden,
Verwierf ik langzaam - en door vreemde riten

Van duisternis, toevallig licht, en vage
Verre kreten, en vluchtige vlagen
Van een ongekend verlangen, goddelijke
Schijnsels - dit vertroebelde, verbannen wezen...

Het heeft geregend op verledens die ik was.
Er waren vlakten met de hemel laag en sneeuw
Over iets in de ziel van dat wat mijn is.

Ik sprak mij tot mijn schaduw uit en vond geen zin.
Nu weet ik mijzelf de woestijn waar God
Zijn citadel had van vergetelheid...

                                                            Fernando Pessoa

 ~*~

Meer dan van de ratio en de logica komt 'kennis' voor Fernando Pessoa van de contemplatie, de herinnering en de verbeelding. Dit blijkt voor het eerst duidelijk in zijn werk uit de jaren 1913-1915, zoals onder andere uit de cyclus van 14 sonnetten, getiteld Passos da Cruz (Kruiswegstaties), welke in die periode tot stand kwam. Bovenstaand sonnet is het tiende uit deze cyclus en is gedateerd 23 november 1914. De vertaling uit het Portugees is van August Willemsen.


Huub Drenth

 

 

 

  

Famous Blue Raincoat

 

It's four in the morning, the end of December
I'm writing you now just to see if you're better
New York is cold, but I like where I'm living
There's music on Clinton Street all through the evening
I hear that you're building your little house
deep in the desert
You're living for nothing now,
I hope you're keeping some kind of record
Yes, and Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?
Ah, the last time we saw you you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You'd been to the station to meet every train, and
You came home without Lili Marlene
And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobody's wife
Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well, I see Jane's awake
She sends her regards
And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say?
I guess that I miss you, I guess I forgive you
I'm glad you stood in my way
If you ever come by here, for Jane or for me
Well, your enemy is sleeping, and his woman is free
Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried
And Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear

Sincerely, L. Cohen

 

Leonard Cohen (1934-2016).

 

Montreal

Famous Blue Raincoat is, voor mijn gevoel althans, de beste song die Leonard Cohen ooit geschreven heeft. Het nummer staat op zijn album Songs of Love and Hate uit 1971. Op het filmpje zijn beelden te zien van een bezoek dat hij midden jaren zestig aan zijn geboortestad Montreal bracht. Ik was op dat moment ongeveer twaalf jaar oud en herinner me de sfeer van die tijd nog goed, in zekere zin is dus best wel veel voor mij herkenbaar, ook al loopt hij op dat moment rond in Canada. Cohen woonde op dat moment overigens in Griekenland en had al enigszins naam gemaakt als dichter en schrijver. Ook May Khoen was een groot bewonderaar van hem, in feite heb ik zijn muziek eind jaren zeventig door haar ontdekt. Hij overleed, net zoals Khoen, in 2016.


©Huub Drenth

 

 

May Khoen in Zweden, 1998.

 

 

 

Ingekleurd verleden

Chinese graven

Waar rustig in hun zijdene gewaden
De doden slapen aan den heuvelzoom,
Daar zaten wij en zagen als in een droom
De bloesems sneeuwen van den tandjoengboom.
De doden slapen aan den heuvelzoom
Zo rustig in hun zijdene gewaden;
Vergeten zijn hun dromen en hun daden.
De sterrebloesems spreiden witte waden,
Geluidloos sneeuwend van den tandjoengboom.


                                                                      J.F. Kunst

 

***

 

Foto: Chinese graven bij Semarang, omstreeks 1900. Fotograaf: Willem Meijers (1871-1943). De foto is ingekleurd met MyHeritage In Color™, een technische mogelijkheid die ik onlangs ontdekte. Het resultaat is verbluffend (zie dezelfde foto in mijn post van 28 januari 2021).

Jan Frederik Kunst (Salatiga 1879 - Hilversum 1948) werkte als jurist in Nederlands-Indië en publiceerde in de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw gedichten en vertalingen in verschillende literaire tijdschriften. Dichtbundels: Langs den weg (1928) en Melati en Rotan (1948).

 

 Huub Drenth