In de keuken
Nog steeds is 1 oktober voor mij best wel een bijzondere datum want op die dag werd Khoen in 1984 'getransplanteerd'. Nieuwe tijden braken aan. Nieuwe kansen. Maar ook was er de spanning van de mogelijkheid dat het helemaal mis zou gaan. Dus ongeveer net zoals veel mensen op dit moment de corona-situatie ervaren, want een paar dagen geleden maakte Mark Rutte melding van een nieuwe naderende besmettingsgolf. Verscherpte maatregelen werden aangekondigd, het kleine beetje vrijheid dat er de afgelopen maanden was ontstaan is daardoor grotendeels alweer verloren gegaan. Gisteren werden die maatregelen nog verder aangescherpt (mondkapjes in alle binnenruimtes is thans ineens het advies), dus misschien zijn we binnenkort weer helemaal terug bij af. En precies dat vormde toen Khoen's grootste angst: dat haar lichaam de nier af zou stoten en alles weer teruggedraaid zou worden. Dus dat ze opnieuw de kooi van uitputting, uitsluiting en andersoortige ellende in moest. En daar leek het aanvankelijk ook even op maar gelukkig kon dat rampzalige scenario door haar artsen tijdig afgewend worden.Hoe leef je in een huis met alleen maar kamers vol herinneringen? Ik heb er nog altijd geen duidelijk antwoord op. Ik woon bij wijze van spreken nog steeds veilig in de keuken, al die andere deuren blijven potdicht. Ik weet precies wat er in die kamers te vinden is maar dat wil niet zeggen dat ik zomaar naar binnen kan. De tijd moet er rijp voor zijn. Net zoals ik.
Soms neemt iets of iemand je bij de hand en dan maak je behoedzaam een deur open. Zet je voorzichtig de eerste stap. Daar is moed voor nodig. En goddelijke genade. En, niet te vergeten, troost en inspiratie van mensen als Joe Bonamassa en Beth Hart.
©Huub Drenth
