Stilte
Als ik aan Nick Cave denk moet ik meestal ook meteen aan filmregisseur Jim Jarmusch denken. En andersom. Waarschijnlijk omdat ze beiden volstrekt authentieke en autonome kunstenaars zijn. Hun werk is nooit glad of gelikt en altijd is er veel ruimte voor twijfel, haperingen en stilte.
Stilte is eigenlijk het mooiste natuurverschijnsel dat er is, het is het bijna onhoorbare geruis dat de achtergrond vormt van Alles...
Mijn leven bestaat al ruim vier jaar uit stilte. Het is waar ik nu ben, sinds May Khoen er niet meer is. Zij is getransformeerd tot stilte, zo zou je het ook kunnen stellen. Net als Nick Cave geloof ik niet in een god die zich met de levens van mensen bemoeit, net zomin als ik in de duivel, engelen of geesten geloof, maar ik geloof wel in zoiets als eenwording met de stilte. Hetgeen trouwens beslist niet wil zeggen dat ik als een soort taoïstische kluizenaar leef.
Vandaag is het eerste kerstdag. Op een dag als deze merk ik dat ik aan het treuren ben. Niet zozeer aan het rouwen maar echt aan het treuren. Gewoon omdat May Khoen er niet meer is en ik deze dag dus opnieuw zonder haar beleef. De stilte is dan tegelijkertijd ook leegte. Ik mis haar, daar komt het simpelweg op neer.
Welbeschouwd treur ik niet alleen om Khoen maar om alles wat er niet meer is en nooit meer terug zal komen. De kerstfeesten uit mijn jeugd bijvoorbeeld. Of de manier waarop meisjes en vrouwen altijd naar me keken. En wat te denken van alle melkboeren en dorpsgekken die in de loop der jaren uit het straatbeeld zijn verdwenen? Of ben ik nu in de greep van zelfmedelijden beland?
Hoe het ook zij, een zalig kerstfeest voor iedereen!
©Huub Drenth