Gisteren
Rob de Nijs (78) heb ik zestig jaar geleden zien komen en nu zie ik hem gaan. Hij lijdt aan de ziekte van Parkinson. Gisteren was hij de hoofdgast in het tv-programma Matthijs gaat door waarin hij een Edison voor zijn laatste album in ontvangst mocht nemen. Hij zong zelf niet maar wel namen deze beelden van zijn optreden op 13 maart 2020, in het programma DWDD, een prominente plek in het geheel in.
Het lied gaat over rouw. Over weer terug willen naar 'toen', terwijl je weet dat dat niet kan. Het roept heel veel herinneringen bij me op, temeer omdat het nu lente is. Ik loop geregeld langs de singels en zie dan al die grasvelden met sneeuwklokjes, krokussen en narcissen. Precies zoals het vijf jaar geleden was toen Khoen aan de laatste etappe van haar leven begon en wij daar soms nog samen liepen. En elk jaar is het weer alsof dat gisteren was. Het is een gevoel dat eerder sterker wordt dan minder. Net zoals de pijn van het gemis.
De foto hieronder hangt, groot ingelijst, bij mij in de kamer. Hij is gemaakt toen Khoen een jaar of zes was. Heel parmantig poseert ze voor de camera. De trots en levensvreugde stralen ervan af. Met op haar gezicht een lach die ze nooit zou verliezen. Zelfs niet op het laatst.
©Huub Drenth
