Forever sixtythree
Als May Khoen nog geleefd had zou ze vandaag 69 geworden zijn. Aangezien deze blog haar naam draagt lijkt het me zinvol en logisch om daar een ogenblik bij stil te staan. Niet alleen om haar te herdenken maar ook om te kunnen bepalen waar ik me ongeveer bevind in het proces van afscheid nemen en loslaten dat inmiddels al vijf jaar de krachtige onderstroom van mijn leven vormt.
Ik ervaar Khoen's geboortedag dit jaar anders dan de voorgaande jaren, merk ik. Waar dat precies aan ligt weet ik niet. Het zou kunnen dat de moordaanslag op misdaadverslaggever Peter R. de Vries, op 6 juli jl., ermee te maken heeft (hij overleed vorige week donderdag, morgen vindt zijn uitvaart plaats). Of met de verwoestende overstromingen die de afgelopen week delen van Duitsland en België, en ook Zuid-Limburg, getroffen hebben. Gelukkig vielen er in Limburg geen doden, al was ook in Valkenburg de waterschade groot. Ik lees momenteel de (autobiografische) roman Hartritme van Bart Chabot en daarin grijpt de beschrijving van het slopende ziekteproces van zijn vriend Martin Bril (1959-2009) me ook best wel hevig aan. Bovendien speelt het boek zich deels in de Zweedse provincie Skåne af, een gebied waar May Khoen en ik ook graag en regelmatig kwamen. En dan was er natuurlijk nog de corona-lockdown van het afgelopen jaar, een cesuur in de tijd noem ik die rigide periode alvast maar, mede natuurlijk omdat ik alleenstaand ben en geen kinderen heb die op mij letten.
UMCG, 3 mei 2016
Chloé Zhao
Wat is rouw? Na vijf jaar heb ik nog altijd geen duidelijk antwoord op die vraag. Het is heel anders dan ik dacht, verder dan die vaststelling ben ik eigenlijk nog steeds niet gekomen. Een paar weken geleden zag ik in de bioscoop de film Nomadland, van de Chinees-Amerikaanse regisseuse Chloé Zhao. Beter dan in deze film heb ik de essentie van rouw, zoals ík die beleef althans, nog niet weergegeven zien worden, terwijl er in de verhaallijn feitelijk geen enkele keer expliciet aan dat begrip wordt gerefereerd. Rouw is hard. Het is een eenzame tocht door een zeer grillig landschap. Tegelijkertijd is dat landschap volstrekt niet voortdurend kaal of leeg, of ontdaan van liefde en betekenisvolle ontmoetingen, laat staan dat de beleving van intense schoonheid er ontbreekt.
De afgelopen jaren zei ik vaak automatisch "Ik mis je, Khoen," als ik 's morgens opstond en naar haar 'staatsieportret' keek, maar een paar dagen geleden hoorde ik mezelf ineens zeggen: "Khoen, ik ben blij dat je er bent." Zomaar vanuit het niets. De paradox van haar leven en dood in twee zinnetjes samengevat.
©Huub Drenth