Een meisje van twaalf vraagt of ik weet
waar op de Overtoom de muziekschool is
ik weet het niet heb je het nummer niet
de Overtoom is zo lang maar verderop
dat rode gebouw zie je wel is een school
misschien is het daar maar daar is het niet
blijkt als ze me achterna komt gelopen
daar is het niet zegt ze ik ga maar terug
naar mijn moeder en vraag haar het nummer
zegt ze en aarzelt (haar mond) en blijft staan
alsof het om iets anders gaat en kijkt me aan
(haar ogen) of ik de oplossing weet
maar ik ben op weg naar iets anders
dat ik ook al niet oplossen kan
terwijl zij natuurlijk de oplossing was
Remco Campert
Gisteren is Remco Campert overleden. Hij was bijna 93. De eerste keer dat ik hem in levenden lijve zag was in café Welling, ergens midden jaren tachtig. Het was in de zomer, meen ik me te herinneren. Of was het misschien al herfst? Ik stond aan de bar op een vriendin te wachten en hij zat, op het rode pluche rechts van mij, wat voor zich uit te staren, alsof hij aan het mediteren was. Fremdkörper en stamgast in een persoon verenigd, zo viel zijn nogal aanwezige afwezigheid te definiëren. Serene stilte omringd door wellustig kroegrumoer. Onverstoorbaar nam hij zo af en toe een teugje uit zijn glas. Ook het leven hoort bij de dood, stelde hij die bewuste namiddag ongetwijfeld weer eens vast.
©Huub Drenth
Zie ook mijn post As a flower of the field.