Comme les cochons

 

Les bourgeois

Le coeur bien au chaud
Les yeux dans la bière
Chez la grosse Adrienne de Montalant
Avec l'ami Jojo
Et avec l'ami Pierre
On allait boire nos vingt ans
Jojo se prenait pour Voltaire
Et Pierre pour Casanova
Et moi, moi qui étais le plus fier
Moi, moi je me prenais pour moi
Et quand vers minuit passaient les notaires
Qui sortaient de l'hôtel des 'Trois Faisans'
On leur montrait notre cul et nos bonnes manières
En leur chantant:

Les bourgeois c'est comme les cochons

Plus ça devient vieux plus ça devient bête
Les bourgeois c'est comme les cochons

Plus ça devient vieux plus ça devient ...

Jacques Brel

Het leek me maar het beste om het jaar op een vrolijke manier af te sluiten in deze blog. Want in feite was 2022 natuurlijk allesbehalve plezant. De laatste lockdown was nog niet afgelopen of de oorlog in Oekraïne begon, met alle afschuwelijke gevolgen van dien. En dat allemaal vanwege een megalomane fascistische gek in het Kremlin. De geschiedenis herhaalt zich, dat lijkt me inmiddels wel duidelijk.

Ook Jacques Brel (1929-1928) zingt daar trouwens over, al gaat het in zijn lied niet zozeer over hoogmoedswaanzin, en de uitwassen ervan, maar over het verstrijken van de tijd en hoe veel mensen uiteindelijk precies gaan lijken op de figuren tegen wie ze zich in hun jonge jaren hebben afgezet.

Zou dat ook voor mij gelden, zit ik me nu af te vragen...

©Huub Drenth

 

Félicien Rops, La Dame au cochon, 1878.

Merry Christmas!

Sleep in heavenly peace

Ik denk dat Vladimir Putin momenteel de meest gehate en bespotte persoon op onze aardkloot is. En Volodymyr Zelensky de meest bewonderde. Niet voor niets is hij dit jaar door het weekblad Time tot Person of the year uitgeroepen. Tijdens zijn bezoek aan het Amerikaanse Congres vannacht kreeg hij een staande ovatie van meer dan twee minuten! Wat de Oekraïeners de afgelopen tien maanden gepresteerd (en doorstaan) hebben is sowieso ongelooflijk. De barbaarse vernietigingsdrift van de Russen heeft hun moreel absoluut niet aangetast. Integendeel! En dat ondanks de vele doden en gewonden.

In Oekraïne zitten ze deze kerst in de kou en zonder licht. Raketten en granaten vliegen de bevolking voortdurend om de oren en een overvloed aan eten hebben ze er ook bepaald niet. In Rusland zitten ze opgescheept met Putin en zijn boeventuig, ooit komen ze er daar nog wel eens achter dat dat in feite veel erger is, want ongetwijfeld zullen de Russen, nog vele generaties lang, door een groot deel van de mensheid als paria's beschouwd worden.

Bij ons gaat het leven ondertussen gewoon door, ondanks de gruwelijke oorlog die sinds eind februari in Oost-Europa woedt. Het gaat goed met de economie, al hebben veel mensen wel last van de gestegen energieprijzen. Steeds meer gezinnen zijn daardoor op de voedselbank aangewezen. Tegelijkertijd zorgen de dalende huizenprijzen kennelijk ook voor nogal wat stress. Maar vergeleken met de situatie in Oekraïne stellen onze problemen natuurlijk niet veel voor. 's Nachts slaap ik als een roos en elke dag liggen er kerstkaarten op de mat. Ik heb zelfs al een paar cadeautjes gekregen. Uiteindelijk zijn we hier allemaal geluksvogels, denk ik. Dat geldt zelfs voor de armen en behoeftigen.

©Huub Drenth

God Jul / Merry Christmas 2022

Silent Night in Ukrainian by Sofia Yaroslav (7)

Sinéad O'Connor ~ Nothing compares 2 U

 

 

 

 

It's been seven hours and 15 days
Since you took your love away
I go out every night and sleep all day
Since you took your love away
Since you been gone, I can do whatever I want
I can see whomever I choose

I can eat my dinner in a fancy restaurant
But nothing
I said nothing can take away these blues
'Cause nothing compares
Nothing compares to you

It's been so lonely without you here
Like a bird without a song
Nothing can stop these lonely tears from falling
Tell me baby, where did I go wrong?
I could put my arms around every boy I see
But they'd only remind me of you

I went to the doctor, guess what he told me
Guess what he told me
He said, "Girl you better try to have fun,
no matter what you do"
But he's a fool

'Cause nothing compares,
nothing compares to you

All the flowers that you planted, mama
In the back yard
All died when you went away
I know that living with you baby
was sometimes hard
But I'm willing to give it another try

'Cause nothing compares
Nothing compares to you

Terug uit Zweden, 7 juli 2015.

 

Het absolute Niets

Mijn blog gaat over rouw. Of beter gezegd: hij wordt gemaakt vanuit een gemoedstoestand van rouw, veroorzaakt door het verlies van May Khoen. Ook nu nog steeds, ruim zes jaar na haar overlijden. Ik heb het dan niet over de existentiële crisis die bekend staat als liefdesverdriet - de vorm van verlies waar Sinéad O'Connor over zingt - een toestand waar iedereen in z'n jonge jaren waarschijnlijk wel eens een poos in ondergedompeld is geweest. De rouw die ik bedoel heeft te maken met absoluutheid. Met de dood. Iemand die er was, is er niet meer. Die persoon is weg en komt nooit meer terug. Want dat is onmogelijk. Het is een confrontatie met het absolute Niets. Bij liefdesverdriet is dat allemaal niet het geval, de relatie is voorbij maar degene die je verlaten heeft is nog steeds springlevend.

Soms zie je dat mensen de rouwfase die volgt op een groot relationeel verlies volledig overslaan. Zo behoeden ze zichzelf ervoor om totaal uit evenwicht te raken en door een lange periode van vertwijfeling en verdriet heen te moeten gaan. Met name bij echtscheidingen doet dat fenomeen zich voor, al neem je het ook wel waar bij kersverse weduwen en weduwnaars. Er is een vacature ontstaan en die lege plek dient zo snel mogelijk ingevuld te worden door een nieuw exemplaar (van hetgeen men kwijtgeraakt is), precies zoals dat vaak gebeurt bij een dode kanariepiet of hamster. De gevoelens die dan spelen zijn dus exact het tegenovergestelde van die waar Sinéad O'Connor met heel veel passie over zingt.

 

Of het bij dit soort 'vervangingen' om verstoorde rouwverwerking gaat is echter zeer de vraag. In het algemeen betreft het namelijk personen die van nature nogal egocentrisch en monomaan zijn ingesteld en daardoor als het ware gedwongen zijn hun leven, en vanzelfsprekend ook het liefst dat van anderen, op een zeer voorspelbare manier in te richten. Daar uit alle macht naar streven, althans. Met andere woorden: voor plotselinge, ingrijpende veranderingen is er geen ruimte in hun bestaan, al helemaal niet als die niet door henzelf in gang zijn gezet. Het is daarom zinloos om een moreel oordeel te vellen over dergelijk 'restauratief' gedrag, zelfs als iemand – ogenschijnlijk weinig empathisch - op geen enkele wijze rekening wenst te houden met de gevoelens van andere direct betrokkenen.

In 1990, het jaar dat deze video gemaakt werd, had Sinéad Marie Bernadette O'Connor al een behoorlijk gecompliceerd leven achter de rug. Ze was toen pas 23. En daarna zou haar bestaan alleen nog maar ingewikkelder worden omdat ze zich op allerlei terreinen tegen de gevestigde orde afzette, onder andere tegen die in de katholieke kerk en de muziekindustrie. Ook kreeg ze te maken met (vier) echtscheidingen en tal van psychische problematieken. In 2018 bekeerde ze zich tot de soennitische islam en nam uiteindelijk de naam Shuhada' Sadaqat aan (na eerder al, toen ze in 2017 opnieuw lid van de katholieke kerk geworden was, haar naam veranderd te hebben in Magda Davitt). Wat niet wil zeggen dat ze daarna in rustiger vaarwater terechtkwam. Afgelopen januari (2022) stortte haar wereld volledig in, nadat haar 17-jarige zoon Shane zichzelf van het leven had beroofd. De impact daarvan was zo groot dat ze zich, op eigen verzoek, in een psychiatrische kliniek liet opnemen.


©Huub Drenth

Sinéad O'Connor, 30 jaar later.

 

Bekijk ook de officiële videoclip van Nothing compares 2 U (dat oorspronkelijk een nummer van Prince is).

Kunstwerk: Nature Morte, Pieter Laurens Mol.

Sinéad O'Connor (Wikipedia), zie ook mijn post van 26 juli 2023.

 

Vasyl Stus ~ The path submerges in...

 

 

 

The path submerges in the dark of sleep.
The waters of bitter oblivion reach ever
higher. And ever closer is the edge.
I gaze into the emptiness of days and years —
and wonder: where is that borderland
that brings the severed soul back
to the primordial. To the vale of pleasures
heralded by the years of youth.
Quo vadis? The disobedient step
became itself in this unceasing walk,
and you are only following its trace.
The frail ribbon of the years grows thinner,
just like your shadow coming forth to meet you
and hypnotizing you... Your road has ultimately
ended. The darkness. The abyss. The edge.
So step beyond the verge. We cannot live
with this uncertainty. Between. By just half a step.
As if the foot was raised and paused,
and then it froze. A half-desire
cut off by semi-hesitation. Extensive borderlands
conceal themselves behind the hills of anguish —
the daring aims of space can’t see them.
Oh, what if that edge could know
that we are fractured! What does it take
for a mountain to become a mountain? What if we
could move these borderlands of time,
these borderlands of lingering
when the withered figures of desire,
these storms of passion, now reduced to ashes,
have fallen suddenly on us.

                                              Vasyl Stus

 

Vasyl Stus (1938–1985) was a poet, translator, and literary critic, widely regarded as one of the foremost authors in the Ukrainian language. He is renowned for his acutely tragic philosophical poems, complex imagery, and frequent use of rare words and self-invented neologisms. Although very few of his literary works dealt with political issues, he was repressed for his support of the Ukrainian dissident movement and for his criticism of the Soviet Union’s colonial Russianization policies that sought to eliminate the national identity of Ukrainians. Stus spent many years of his life in detention. The KGB often confiscated the manuscripts of his—mostly nonpolitical—poems and translations (including Rilke, Goethe, and Kipling), many of which were destroyed and lost to posterity.

In 1972, Stus was sentenced to five years of imprisonment and three years of exile. He served his sentence in Russia: in Mordovian forced labor camps and in a village in the Magadan oblast. In 1979, Stus returned to Kyiv, but in 1980, he was arrested again. Stus received ten years of imprisonment and five years of exile for “anti-Soviet activity” and was transported to a forced labor camp in the Perm oblast, Russia. He declared hunger strikes several times. In 1983, Stus was put into solitary confinement for a year. In September 1985, after a week in a cold, unheated punishment cell, Vasyl Stus died, under unclear circumstances (source: Poetry International).

HD

 

Vasyl Stus in Magadan.

Poem: The path submerges in the dark of sleep (fragment)
Translation from Ukranian: Bohdan Tokarsky

Film: Regen (Rain) by Joris Ivens (1929)
Music: Ezio Bosso - Rain, In Your Black Eyes

https://www.facebook.com/UkrainianInstitute.London/videos/the-path-submerges-in-the-dark-of-sleep/858117911324180/

Gerry Welsman

Mensen worden niet enkel geboren op de dag dat hun moeder hen baart… het leven dwingt hen voortdurend om zichzelf opnieuw te baren.

Gabriel García Márquez

Vrijdag 1 december 1922

Vandaag exact honderd jaar geleden werd mijn moeder geboren. Eerlijk gezegd is dat best wel een raar idee, want ze is er al bijna twintig jaar niet meer. Toen ik de afgelopen dagen naar de documentaire Liefde is aardappelen van Aliona van der Horst*1 keek moest ik geregeld aan haar denken omdat de sfeer in die documentaire, voor mijn gevoel althans, ook enigszins refereerde aan het verloop van mijn moeders leven, al zetelde in haar geval de dictator niet in Moskou maar in Rome, in het Vaticaan om precies te zijn. Maar niet alleen dat: de blik in de ogen van Aliona's verlamde moeder Zoja, aan het begin van de documentaire, leek ontzettend veel op die van mijn eigen moeder toen ze, na een hersenbloeding, in een verpleeghuis opgenomen moest worden. Die beelden bezorgden me koude rillingen, aangezien ik totaal niet op die pijnlijke confrontatie voorbereid was.

Mijn moeder heet Gerry Welsman. Met een Griekse y, zei ze altijd trots als ze haar naam moest spellen. Over haar 'officiële' voornamen, Gerritdina Josephina, was ze minder tevreden. Vooral dat 'Gerrit' zat haar dwars, veel liever had ze Gerdina geheten want dat klonk een stuk minder 'boers'. Onlangs ontdekte ik dat ze die naam ontleende aan haar overgrootmoeder Gerritdina Josephine van Cutsem (1836-1908), die Belgische voorouders had die ooit grootgrondbezitters waren, als ze dat geweten had was ze er misschien iets contenter mee geweest.

In de documentaire Liefde is aardappelen komt een prachtige foto van Aliona van der Horsts moeder en haar vijf zussen voor, allemaal in de bloei van hun leven (zie mijn post van 29 november jl.). Die foto bracht me op het spoor van de foto die bovenaan deze post staat afgebeeld. Hij stamt ergens uit het begin van de jaren veertig. De tweede persoon van links is mijn moeder, de anderen zijn haar vriendinnen en haar zus Dinie. Opvallend is dat ze vrijwel allemaal gekleed zijn in jurken met een soort bloemetjesmotief, misschien had dat met de textielschaarste vanwege de oorlog te maken. Ook mijn moeder is jong geweest, ik ben vaak geneigd om dat te vergeten, waarschijnlijk omdat ik haar nooit in die hoedanigheid heb gekend.


©Huub Drenth

 

May Khoen en mijn ouders, mei 2000.

 

*1 Aliona van der Horst: Liefde is aardappelen (2017).