Comme les cochons

 

Les bourgeois

Le coeur bien au chaud
Les yeux dans la bière
Chez la grosse Adrienne de Montalant
Avec l'ami Jojo
Et avec l'ami Pierre
On allait boire nos vingt ans
Jojo se prenait pour Voltaire
Et Pierre pour Casanova
Et moi, moi qui étais le plus fier
Moi, moi je me prenais pour moi
Et quand vers minuit passaient les notaires
Qui sortaient de l'hôtel des 'Trois Faisans'
On leur montrait notre cul et nos bonnes manières
En leur chantant:

Les bourgeois c'est comme les cochons

Plus ça devient vieux plus ça devient bête
Les bourgeois c'est comme les cochons

Plus ça devient vieux plus ça devient ...

Jacques Brel

Het leek me maar het beste om het jaar op een vrolijke manier af te sluiten in deze blog. Want in feite was 2022 natuurlijk allesbehalve plezant. De laatste lockdown was nog niet afgelopen of de oorlog in Oekraïne begon, met alle afschuwelijke gevolgen van dien. En dat allemaal vanwege een megalomane fascistische gek in het Kremlin. De geschiedenis herhaalt zich, dat lijkt me inmiddels wel duidelijk.

Ook Jacques Brel (1929-1928) zingt daar trouwens over, al gaat het in zijn lied niet zozeer over hoogmoedswaanzin, en de uitwassen ervan, maar over het verstrijken van de tijd en hoe veel mensen uiteindelijk precies gaan lijken op de figuren tegen wie ze zich in hun jonge jaren hebben afgezet.

Zou dat ook voor mij gelden, zit ik me nu af te vragen...

©Huub Drenth

 

Félicien Rops, La Dame au cochon, 1878.