De stem van een duif

 

 

Dinsdag 24 december 2019

Gisteren ontving ik, per email, het droeve bericht dat Alexandra, de vriendin/partner van Joop Boer, vorige week dinsdag overleden is. Minder dan twee maanden na Joops plotselinge dood. Pas 52 was ze. Alexandra kon en wilde niet verder leven zonder hem, iets wat velen met mij al vreesden. In besloten kring is ze begraven, in hetzelfde graf als Joop. Dit gedicht, oorspronkelijk een tanka van de Japanse Zen-monnik Saigyo, stond op de digitale rouwkaart die aan de mail toegevoegd was:

Uit een boom die staat

naast een verwilderde akker,

de stem van een duif

roepende om haar makker;

eenzame vreselijke avond

Donderdag 2 januari 2020

Ik ben nu wat verder en ook de feestdagen zijn achter de rug. Ik ben nog steeds lichtelijk in shock vanwege Alexandra's drastische besluit. Khoen en ik hebben ontzettend veel geluk gehad, omdat we ook de allerlaatste etappe samen af hebben kunnen leggen, dat besef is opnieuw heel sterk. Het was de meest intense en intieme ervaring van ons leven, daar waren we het beiden over eens. En daarbij werden we ook nog eens omringd door de schoonheid van de lente, op een bepaalde manier gaf dat kracht. Dus wie ben ik om te oordelen over Alexandra's keuze?

Door het gebeuren moest ik ineens weer denken aan het nummer Who knows where the time goes van Sandy Denny (Fairport Convention, 1969) dat ik vaak draaide toen ik net in Groningen studeerde. Het gaat over het raadsel van de tijd, de liefde en het leven. Dus zocht ik het op en luisterde ernaar. En dat gaf troost. Want zij gingen, maar wij bleven.

 

Across the evening sky, all the birds are leaving
But how can they know it's time for them to go?
Before the winter fire, I will still be dreaming
I have no thought of time
For who knows where the time goes?
Who knows where the time goes?

Sad, deserted shore, your fickle friends are leaving
Ah, but then you know it's time for them to go
But I will still be here, I have no thought of leaving
I do not count the time
For who knows where the time goes?
Who knows where the time goes?

And I am not alone while my love is near me
I know it will be so until it's time to go
So come the storms of winter and then
The birds in spring again
I have no fear of time
For who knows how my love grows?
And who knows where the time goes?


***

 ~ Rust zacht, Alexandra ~

Huub Drenth
 

* Zie ook mijn post van 2 november 2019 die ik schreef naar aanleiding van het overlijden van Joop Boer.