Tsar Bomba

 

Al sinds eind jaren veertig van de vorige eeuw beschikt Rusland, dat toen nog deel uitmaakte van de Sovjet-Unie, over kernwapens. In totaal zijn dat er inmiddels 5977, die onderverdeeld kunnen worden in twee categorieën: strategische en tactische. Strategische kernwapens zijn voor het grootste deel op land gestationeerd, maar ze kunnen ook vanaf onderzeeërs en bommenwerpers worden gelanceerd. Wereldsteden kunnen er compleet door worden weggevaagd. Tactische kernwapens zijn bedoeld om op het slagveld te gebruiken en worden in de regel door straaljagers afgevuurd. De tactische zijn weliswaar veel kleiner dan de strategische, maar nog altijd erg dodelijk. Ze zijn vergelijkbaar met de atoombom die op Hiroshima viel en die in één klap 78.000 doden veroorzaakte. Een paar maanden later was dat cijfer al opgelopen tot 140.000.

Vladimir Putin dreigt voortdurend met de inzet van tactische kernwapens in Oekraïne als de overwinning niet op een andere manier behaald kan worden.*1 Ook waarschuwt hij regelmatig voor het uitbreken van de Derde Wereldoorlog als het Westen Oekraïne militair blijft steunen. Hoe megalomaan de Russen altijd al op het gebied van atoomwapens zijn geweest blijkt wel uit de door hen, begin jaren zestig, gefabriceerde waterstofbom met de codenaam AN602 die later bekend zou komen te staan als de 'Tsar Bomba'. HD

Nova Zembla

De Tsar Bomba werd in 1961 tot ontploffing gebracht, met de bedoeling om het Westen te laten zien waartoe de toenmalige Sovjet-Unie op nucleair gebied in staat was. De naam betekent Keizer der Bommen en dat zegt eigenlijk al genoeg want tot op heden is het de krachtigste, door mensen veroorzaakte, nucleaire explosie die ooit heeft plaatsgevonden. Lang was daarover maar weinig bekend bij het grote publiek, aangezien pas in 2020 door de Russen beelden van de kernproef werden vrijgegeven.

De proef vond op 30 oktober 1961 plaats boven Nova Zembla, een archipel die gelegen is in het oostelijk deel van de Barentszzee. De eilandengroep maakt ook deel uit van de Nederlandse geschiedenis vanwege de beroemde overwintering, in 1596, door zeevaarder Willem Barentsz en zijn bemanning op het Noordereiland.*2 Een omgebouwde Toepolev-bommenwerper dropte de 27 ton wegende waterstofbom op iets meer dan tien kilometer meter hoogte boven de gekozen locatie. De bom hing aan een enorme parachute die de val vertraagde. Dat was nodig om de bemanning van de Toepolev, en ook de militaire filmploeg in een tweede vliegtuig, voldoende tijd te geven om uit de kernproefzone weg te kunnen komen.

 

 

Tot in Finland

Toen de vliegtuigen zich op ongeveer 45 kilometer afstand van het neerdalende projectiel bevonden volgde de detonatie. Tsar Bomba zweefde toen inmiddels op iets minder dan vier kilometer meter hoogte. De explosie had een kracht van 50 megaton, tien keer meer dan de kracht van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki samen.*3

De paddestoelwolk bereikte een hoogte van bijna 65 kilometer en ging dwars door het arctische wolkendek heen. Tot in Finland was de gigantische paddestoel zichtbaar en ook veroorzaakte de drukgolf er op een aantal plaatsen glasschade. Van een stad als Parijs zou vrijwel niets overgebleven zijn. De hitte van de explosie was zo groot dat deze op een afstand van honderd kilometer derdegraads brandwonden had kunnen veroorzaken.

Het Sovjet-leger had ook op de grond camera’s geplaatst om de kernproef te filmen. In 2020 werden de filmbeelden eindelijk vrijgegeven en verwerkt in een documentaire over de Russische atoomindustrie die op dat moment 75 jaar bestond.


©Huub Drenth

 

*1 Zie ook mijn post van 6 juni 2024, getiteld Een atoombom op Rotterdam.

*2 Ik raakte op de hoogte van het bestaan van de Tsar Bomba door het lezen van het boek Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost. Hierin geeft schrijver Donald Niedekker, op zeer poëtische wijze, gestalte aan een fictief lid van de expeditie van Willem Barentsz (in 1596/97) welke tot doel had om de noordoostelijke doorvaart naar Oost-Azië te vinden. Deze Bartolomeo lag eeuwenlang begraven in de bevroren grond van Nova Zembla maar komt door de opwarming van het klimaat weer tot leven.

*3 Ga naar Wikipedia voor meer informatie over de Tsar Bomba.

Het uur van de waarheid

 

Met vuur en jodium

Nu de derde en laatste verkiezingsdag in Rusland ingaat, houdt het Kremlin de adem in: zal een deel van de bevolking thuis blijven, uit protest tegen Vladimir Putins bewind? Het opkomstpercentage is zeer belangrijk voor Putin, want zo kan hij laten zien dat de overgrote meerderheid van de bevolking hem steunt. Spannend zijn de verkiezingen niet, de uitslag staat immers al vast: hij gaat met hoge cijfers winnen en begint vervolgens aan zijn vijfde termijn als president.

Op verschillende plekken verlopen de verkiezingen wel enigszins onrustig. In een aantal stembureaus werd brand gesticht. Ook werd er jodium in stembussen gegoten. In Sint-Petersburg werd een 21-jarige vrouw gearresteerd omdat ze een molotovcocktail naar een stembureau had gegooid.

 

Yulia Navalnaya, vandaag om 12 uur in Berlijn.

Oproep vanuit het graf

Ook wacht het Kremlin met spanning af hoe groot de toeloop zal zijn bij de stembureaus vandaag om 12.00 uur. Oppositieleider Aleksej Navalny had namelijk, vlak voor zijn dood vorige maand, opgeroepen om op 17 maart massaal naar de stembureaus te komen, en wel precies op het middaguur.

Wat zijn weduwe Yulia Navalnaya betreft mogen de Russen alles met hun stembiljet doen, zolang ze maar niet op Putin stemmen. "Je kunt het ongeldig maken. Je kunt er ook met grote letters 'Navalny' op schrijven. Ook kun je op een van de drie andere kandidaten stemmen. Zelfs als je het absoluut niet zinvol acht om je stem uit te brengen, kun je je gewoon bij de rij aansluiten. Waarna je uiteindelijk vanzelfsprekend niet het stembureau hoeft binnen te gaan."

Navalny's dood lijkt in elk geval duidelijk te hebben aangetoond dat er een sterk anti-Kremlinsentiment bestaat onder een deel van de Russische bevolking, met name in de grote steden. Na zijn overlijden ontstonden er samenscholingen en ook kwamen er honderden mensen naar zijn begrafenis. Ook nu worden er bij zijn graf nog elke dag bloemen neergelegd.

Omdat Rusland maar liefst elf tijdzones kent, kan het op elf verschillende momenten druk worden bij de stembureaus. In de meest oostelijke regio Kamtsjatka brak het middaguur al om 01.00 uur Nederlandse tijd aan. In Moskou en Sint-Petersburg is dat om 10.00 uur.

Bronnen: o.a. RTL Nieuws

Stembureau in Moskou, vandaag omstreeks 12 uur.

Over rouw- en wraakgevoelens

 

Welke straf kreeg Balthasar Gerards?

Na de moord op Willem van Oranje maakte Balthasar Gerards zich uit de voeten. Hij wist over de Delftse stadsmuur te klimmen, maar werd kort daarna opgepakt, opgesloten en dagenlang gemarteld. Gerards werd onder meer geslagen met roeden en opgehangen met gewichten aan zijn grote tenen. Vervolgens kreeg hij krappe schoenen aan van ongelooid hondenleer en werd hij bij een vuur gezet, zodat de schoenen krompen en zijn voeten verbrandden. Er werden gloeiende fakkels onder zijn oksels gehouden en naalden en spijkers onder zijn nagels gestoken.

Na de folteringen werd Balthasar Gerards ter dood veroordeeld voor de moord op Willem van Oranje. Op 14 juli 1584 werd het vonnis voltrokken door middel van vierendeling, waarna de verschillende delen van zijn lichaam op de toegangspoorten van Delft werden tentoongesteld.

Bron: National Geographic

Yulia Navalnaya.

Blue skies or pain

So, so you think you can tell
Heaven from hell?
Blue skies from pain?
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

 

Nu ook Navalny geëlimineerd

Gisteren werd bekend dat Aleksej Navalny op 47-jarige leeftijd is overleden. Hij was in zijn rol van anti-corruptie-activist één van de bekendste critici van Vladimir Putin, en tegelijkertijd ook zijn grootste politieke tegenstander. Navalny overleefde in augustus 2020 een vergiftiging met het neurotoxine novitsjok en belandde, na zijn herstel in Duitsland en terugkeer naar Rusland, in januari 2021 meteen in de cel. Sindsdien bracht hij het merendeel van de tijd door in eenzame opsluiting.

Hij overleed in een Siberische strafkolonie vlak bij de poolcirkel, op bijna 2000 kilometer afstand van Moskou. Er werd gemeld dat hij, na het maken van een wandeling, plotseling onwel geworden was en dat pogingen om hem te reanimeren niet meer hadden mogen baten. Wereldwijd is er met grote ontsteltenis en afschuw gereageerd op zijn dood.

De moeder van Aleksej Navalny reist vandaag af naar het strafkamp waar haar zoon is overleden, samen met Navalny's advocaat. Ze benadrukte dat hij, toen ze hem eerder deze week bezocht, nog 'levend, gezond en vrolijk' was.

 

 

Een halve minuut

De Russische autoriteiten hebben gisteravond de bevolking aangeraden om zich afzijdig te houden van betogingen die zich eventueel naar aanleiding van Navalny's dood gaan voordoen. De openbaar aanklager in Moskou sprak de waarschuwing uit dat dergelijke bijeenkomsten 'niet goedgekeurd en derhalve illegaal zijn' en dat deelname bijgevolg zeer onprettige consequenties kan hebben.

In de Russische media wordt de dood van Navalny niet breed uitgemeten. Volgens een Ruslandkenner van BBC News werd er in de belangrijkste avonduitzending van een Russische staatszender slechts gedurende 28 seconden aandacht aan de dood van de oppositieleider besteed. Er werd een verklaring van het gevangeniswezen voorgelezen. De totale duur van het bulletin bedroeg zo'n drie kwartier.


HD. Bronnen: RTL Nieuws en Wikipedia

May Khoen's voorouders ~ deel 17

Paspoort Ko Kiong Nio, op 9 mei 1953 uitgegeven door de Indonesische ambassade te Den Haag.

 

Nel Ko Kiong Nio

De jaren veertig van de vorige eeuw zijn een raadselachtig decennium in May Khoen's familiegeschiedenis, die zich dan nog steeds volledig op Java afspeelt. Eerst wordt Nederlands-Indië onder de voet gelopen door Japan en volgt er een periode van interneringen (van met name Europeanen), economische uitbuiting en grote hongersnoden. En meteen na de capitulatie van Japan, in augustus 1945, gaat vervolgens de Indonesische Onafhankelijksoorlog van start die zo'n vier jaar zal duren, wederom een periode die gekenmerkt wordt door veel bruut geweld, chaos en doden. In May Khoen's familie bestaan er geen overgeleverde verhalen uit die tijd. Waarschijnlijk is haar grootvader Tan Hway An gedurende de Japanse bezetting geïnterneerd geweest maar schriftelijk bewijs (zoals bijvoorbeeld een Japanse interneringskaart) ontbreekt daarvoor. Het zou dus een paar weken of een paar jaar geweest kunnen zijn. Of misschien zelfs maar een paar dagen.

Ook over de periode tussen 1945 en 1950, dus over de tijd dat er met name op Java een wrede oorlog tussen Indonesische nationalisten en het Nederlandse leger werd gevoerd, is vrijwel niets bekend. Er werd gewoon getrouwd en in Bandung gestudeerd, waardoor het lijkt alsof die oorlog geen rol van betekenis speelde in het dagelijks leven van May Khoen's familie. Wat natuurlijk absoluut niet zo was. Er werd van bijzondere gebeurtenissen - zoals bijvoorbeeld de internering van Tan Hway An - domweg geen verslag gedaan aan de directe omgeving en bijgevolg werden er daarover later ook geen 'familieverhalen' verteld.*1 Waaraan ik nog toe kan voegen dat er sowieso nooit over het verleden werd gepraat, ook niet toen een groot deel van de familie naar Europa was geëmigreerd.

 

Zuiveringsactie in de buurt van Bandung, 28 januari 1948.

Geschiedschrijving is per definitie een subjectieve inkleuring van het verleden. Er zijn nu eenmaal allerlei invalshoeken mogelijk. En ook baseert vanzelfsprekend niet iedereen zich op dezelfde bronnen of feiten. Zo verschilt bijvoorbeeld de Indonesische interpretatie van wat er gebeurde in de jaren veertig nogal van de Nederlandse. Wat betreft het hele koloniale verleden hebben ze daar sowieso een andere visie op wat er zich afspeelde in de archipel. Voor de Chinezen in Indië/Indonesië, die eeuwenlang als buffer tussen de Nederlanders en de Indonesiërs fungeerden, geldt uiteraard precies hetzelfde; hun visie en die van de autochtone bevolking, op wat betreft hun aanwezigheid in Indië, liggen tot op de dag van vandaag mijlenver uiteen (ook in het boek 'The Kwee Family of Ciledug' wordt dat op een pijnlijke manier duidelijk).

May Khoen is, wat het kerngezin betreft, opgegroeid in wat men een 'zwijg- en verzwijgcultuur' zou kunnen noemen. Hetgeen in sterke mate te maken heeft met het confucianisme dat eeuwenlang een stempel gedrukt heeft op de Chinese manier van leven.*2 Gezichtsverlies en schaamte spelen een belangrijke rol in dat van gedragsregels doortrokken geloofssysteem en daarom is er sprake van veel innerlijke censuur. Over heel veel dingen wordt niet gepraat, en kan ook niet gepraat worden, mede omdat de vocabulaire ervoor ontbreekt. In de opvoeding van kinderen wordt het hebben van een eigen mening of het uiten van gevoelens dan ook niet gestimuleerd, aangezien gehoorzaamheid en volgzaamheid veel belangrijker gevonden worden. Het persoonlijke doet er niet toe, daar komt het op neer.

Hoewel de confucianistische denkbeelden tegenwoordig sterk aan kracht ingeboet hebben, niet alleen in de diaspora maar ook in China zelf, spelen die opvattingen in het leven van de oudere generaties nog steeds wel een cruciale rol. May Khoen's oma Nel Ko Kiong Nio was daar een goed voorbeeld van, geen woord kwam er over haar lippen als het over haar eigen geschiedenis ging. Kennelijk waren er te veel dingen gebeurd die beschamend voor haar waren. Of te pijnlijk om naar terug te gaan. Wat achteraf gezien ontzettend jammer is, aangezien de periode tussen haar geboorte en dood zo'n beetje de hele twintigste eeuw beslaat. Ondanks dat zwijgen ben ik toch best veel over haar te weten gekomen, onder andere door onderzoek naar haar te doen in een aantal (gedigitaliseerde) archieven.

 

Archiefkaart nr. 1

Hierboven valt de persoonskaart te zien van oma (Nel) Ko Kiong Nio, zoals die bewaard wordt in het archief van de gemeente Amsterdam (klik op de afbeelding). De kaart vormt een zeer compacte weergave van haar verblijf in Nederland gedurende de jaren vijftig. Op 29 mei 1951 wordt ze ingeschreven bij de Amsterdamse burgerlijke stand, haar vorige woonplaats is Semarang in Indonesië, en op 28 augustus 1958 laat ze zich weer uitschrijven omdat ze naar Oranjestad op Aruba vertrekt. De naam van haar (in 1928 overleden) man is Willy Oey en haar nationaliteit is de Indonesische. Ook de namen, geboortedata en geboorteplaatsen van haar vader en moeder staan op de kaart vermeld: Ko Dji Soei, in 1859 geboren te Magelang en Lie Hiang Nio geboren te Djokjakarta in 1879. Oma Nel zelf werd op 29 januari 1905 geboren in Semarang.

Nadat ze in Nederland is aangekomen, naar verluidt heel chique per vliegtuig vanuit Jakarta (alleen rijke mensen konden zich dat veroorloven), woont ze eerst op het adres P.C. Hooftstraat 156^-II. Op 9 juli 1951 is ze dan inmiddels verhuisd naar de Rustenburgerstraat. Eind maart is haar eerste 'Nederlandse' kleinkind geboren, officieel is dat de reden van haar komst. Een jaar eerder is dan al haar eerste 'Indonesische' kleinkind ter wereld gekomen, te weten Franky (Oey Tiong To), het zoontje van haar zoon Louis en schoondochter Lena.*3

Oma Nel en May Khoen in 1953.

Inwoning

Ik heb me altijd afgevraagd hoe het mogelijk was dat May Khoen's ouders, nadat ze in 1950 in Nederland aangekomen waren, zo snel huisvesting in de Rustenburgerstraat gevonden hadden. Evenals het voor de inrichting noodzakelijke meubilair. Begin jaren vijftig was er in het hele land immers nog steeds sprake van extreme woningnood, terwijl tegelijkertijd allerlei producten en goederen, waaronder tafels, stoelen en bedden, zeer moeilijk verkrijgbaar waren. Van de latere welvaart en overvloed was dus absoluut nog geen sprake (die begon pas zo'n tien jaar later). Inwoning was heel gewoon want pasgetrouwde stellen moesten vaak jaren op toewijzing van een woning wachten.*4 Ook mijn eigen ouders kregen daarmee te maken toen ze eind jaren veertig elkaar het jawoord gaven.

In het geval van May Khoen's ouders blijkt het toch iets anders te liggen dan ik dacht. Want als ze in maart 1950 in Amsterdam arriveren staan ze bij die gemeente eerst ingeschreven op het adres Kerkstraat 383-A. Na eerst nog op een paar andere adressen ingeschreven te hebben gestaan (waarover in deel 18 meer) gaan ze pas op 9 juli 1951 in de Rustenburgerstraat wonen, tegelijk met oma Nel.*5 Dat blijft zo tot medio 1958. In eerste instantie was daar sprake van inwoning, uit de persoonskaart van May Khoen's oma valt namelijk op te maken dat in die tijd ook het gezin van Tan Swan Bing en Huguette Tai Ai-hoa op het adres Rustenburgerstraat 326 ingeschreven staat. Het echtpaar heeft vier kinderen en ze wonen er al vanaf september 1948. Tot eind september 1952, om precies te zijn, want dan gaan ze terug naar Semarang.*6 Pas op dat moment hebben May Khoen's ouders de woning dus voor zich alleen. Het gezin bestaat dan, inclusief oma Nel, inmiddels uit vijf personen. Voor die tijd hadden ze waarschijnlijk slechts een of twee kamertjes tot hun beschikking, simpelweg omdat ze inwonend waren en het pand al door zes mensen werd bewoond. Uiteindelijk zouden dat er dus zelfs elf worden.

Onwillekeurig roept dit alles de vraag op hoe het May Khoen's vader, die aan de UvA farmacie studeerde en (nog) niet de Nederlandse nationaliteit bezat, lukte om, in die tijd van collectieve armoede en algehele schaarste, een gezin van vijf personen te onderhouden. Terwijl er in 1954 bovendien nog een dochter bij zou komen.*7

 

Archiefkaart nr. 2

In het Stadsarchief van de gemeente Amsterdam is ook nog een tweede persoonskaart van Nel Ko Kiong Nio te vinden. Behalve de gegevens die op de eerste kaart vermeld staan valt op deze kaart ook te zien waar ze in Amsterdam (en Deventer) zoal gewoond heeft na haar verblijf op Aruba. In Oranjestad was haar schoonzoon, na zijn afstuderen en bevordering tot apotheker, vanaf 1957 werkzaam bij de Botica Aruba maar na een jaar of vijf vond hij het daar wel mooi geweest, aangezien het eiland, naar zijn mening, voor zijn drie opgroeiende dochters te weinig goede scholingsmogelijkheden bood.

Op 12 september 1962 wordt ze opnieuw ingeschreven bij de Amsterdamse burgerlijke stand, op het adres Marius Bauerstraat 13 deze keer. In augustus 1963 strijkt ze neer in Deventer, daar woont ze in de Sylvanusstraat en aan de Zwolseweg. Haar schoonzoon heeft een betrekking gevonden bij Philips Duphar in Olst, zodoende. Lang duurt dat verblijf in Deventer niet want vanaf 28 juni 1966 woont ze wederom in Amsterdam, nu op de locatie J. de Koostraat 60. Op 9 december 1965 heeft ze dan inmiddels de Nederlandse nationaliteit gekregen. Al die jaren heeft ze deel uitgemaakt van het gezin van haar dochter en schoonzoon, naar Indonesië is ze dus niet meer teruggekeerd, maar als haar dochter, May Khoen's moeder, op 23 september 1970 plotseling overlijdt komt er aan dat tijdperk abrupt een einde.

 

Het Parool, 30 september 1970.

Buitenveldert en Amstelveen

Op 22 juli 1971 betrekt ze in de wijk Buitenveldert een tweekamerflatje (38 m²) op het adres Van Nijenrodeweg 848. Haar schoonzoon heeft dat gekocht, zodat ze voortaan haar eigen woonruimte heeft. Haar dochter is dan nog geen jaar dood. Voor haar jongste kleindochter, een nakomertje en dan pas vijf, kan ze vanaf dat moment niet meer zorgen, aangezien ze volledig op het openbaar vervoer is aangewezen en de reistijd ongeveer een uur bedraagt. Huishoudsters zullen de eerstkomende jaren die taak van haar overnemen.

Aan de Van Nijenrodeweg blijft ze wonen tot de flat door de belastingdienst wordt geconfisqueerd - haar schoonzoon heeft hoge belastingschulden en is eind jaren zeventig naar de VS gevlucht - en op 20 juni 1988, tijdens een publieke veiling in het Sonesta Hotel, wordt verkocht voor fl. 53.000 (zie de afbeelding hieronder), waarna ze gedwongen is om naar een flatje op Bolestein te verhuizen. Ze is dan inmiddels 83 en kent niemand in die naargeestige omgeving, in feite is ze dan dus totaal ontheemd. Uiteindelijk komt ze midden jaren negentig in verzorgingshuis Brentano in Amstelveen terecht, maar dat wordt op de archiefkaart niet meer vermeld. Op 15 januari 1999 overlijdt ze daar in haar slaap, ze is dan bijna 94. Haar as wordt niet lang erna verstrooid op Westerveld, op dezelfde plek als de as van haar dochter.

 

©Huub Drenth

 

*1 Zie deel 16 van May Khoen's voorouders, dat de internering van Tan Hway An als onderwerp heeft.

*2 Zie mijn posts Confucius voor beginners en Neo-confucianisme voor beginners.

*3 Zie mijn post Louis Oey en Lena Liem.

*4 Het programma Andere Tijden wijdde op 26 maart 2011 een aflevering aan de naoorlogse woningnood. Deze documentaire geeft een goed beeld van de situatie in Amsterdam begin jaren vijftig, dus van de tijd waarin May Khoen's ouders en oma zich daar gevestigd hadden. De eerste twaalf minuten van aflevering 553 van de podcast van Maarten van Rossem geven ook een goed beeld van de naoorlogse tijd, zowel in Nederland als in Europa (zie onder). Bekijk eventueel ook de driedelige serie Beeld van Nederland 1945 - 1960.

 

 

*5 Deze gegevens zijn afkomstig van de persoonskaart van May Khoen's moeder Oey Kiem Lian die ook in het Amsterdams Stadsarchief te vinden is. In een volgende post zal ik hier meer aandacht aan besteden. Op 7 februari 2015 stond May Khoen voor het eerst sinds 57 jaar weer voor haar geboortehuis in de Rustenburgerstraat, zie mijn post van 21 juli 2019. 

*6 Ook van Tan Swan Bing en zijn echtgenote Huguette Tai Ai-hoa (en hun kinderen) zijn er persoonskaarten te vinden in het Stadsarchief. Tan Swan Bing wordt in 1906 geboren te Kediri in Oost-Java. De naam van zijn vader is Tan Ting Bie, van beroep rijsthandelaar en wonende te Tangoel. Zijn moeder heet Njoo Hing Tjie. In de jaren twintig studeert Swan Bing aan de Nederlandsche Handels-Hoogeschool te Rotterdam, waar hij wordt opgeleid tot econoom. In 1932 trouwt hij in Den Haag met Huguette Tai Ai-hoa en keert daarna samen met haar terug naar Java. Huguette, in 1914 geboren te Parijs, is de dochter van de Chinese diplomaat Tai Ming-fou, vanaf 1927 als chargé d'affaires (zaakgelastigde) verbonden aan de Chinese ambassade in Den Haag, en zijn uit Frankrijk afkomstige echtgenote Marie Jaslin. In 1948 vestigen Swan Bing en Huguette zich opnieuw in Nederland, ze hebben dan inmiddels vier kinderen.

*7 Het antwoord op die vraag komt aan de orde in deel 18 van May Khoen's voorouders (zie *2 aldaar).

 

De Locomotief, 18 juni 1948.

 

 

Dit was deel 17 van May Khoen's voorouders.

Zie voor deel 16: https://maykhoentan.blogspot.com/2023/11/may-khoens-voorouders-deel-16.html

Zie voor deel 18: https://maykhoentan.blogspot.com/2024/05/may-khoens-voorouders-deel-18.html

  

Happy New Year!

 

 

 

No more champagne
And the fireworks are through
Here we are, me and you
Feeling lost and feeling blue
It's the end of the party
And the morning seems so grey
So unlike yesterday
Now's the time for us to say:

Happy new year, happy new year
May we all have a vision now and then
Of a world where every neighbour is a friend
Happy new year, happy new year
May we all have our hopes, our will to try
If we don't we might as well lay down and die
You and I

Deventer, 27 december jl.

 

Hoog tij

De afgelopen week zijn de IJsselsteden Zutphen en Deventer net niet overstroomd. En in Oekraïne heeft Rusland nog steeds net niet het plaatsje Avdiivka kunnen innemen. Geert Wilders wordt zeer waarschijnlijk geen minister-president, in een fascistische dictatuur komen we derhalve voorlopig (hopelijk) ook net niet terecht. Tot op heden hebben 'doorbraken' die onze manier van leven op een fundamentele manier zouden kunnen bedreigen zich dus (gelukkig) nog (net) niet voorgedaan.

Maar hoe lang gaat dat nog goed? Ik ben bijna tien jaar na de Tweede Wereldoorlog geboren en heb eigenlijk in mijn leven alleen maar toenemende welvaart, voorspoed en vrijheid gekend. Dat feest is definitief voorbij, ervaar ik tegenwoordig heel sterk. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we bij de pakken neer moeten gaan zitten. Er zit de komende tijd dus niks anders op dan, op allerlei fronten, de dijken te gaan verzwaren. Dat lijkt me niet meer dan logisch. Allereerst moet in ieder geval het budget voor defensie fors omhoog. En wel zo snel mogelijk!


©Huub Drenth

Mayke, May Khoen en Xenia - Indonesië 1975.

 

Happy New Year!   Gott Nytt År!   Gelukkig Nieuwjaar!

 

Beware those who...

 

 

 

The Genius of the Crowd

there is enough treachery, hatred violence absurdity
in the average human being
to supply any given army on any given day

and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace

those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love

beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect

like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock

their finest art

Charles Bukowski

 

 

 

Painting: Jeffrey Chong Wang, title: Poet.

 

Don't worry, be happy

Een solopartij

Het zijn donkere tijden, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik schreef daar in mijn vorige post ook al over, al vermeldde ik toen nog niet dat 25 procent van het Nederlandse volk, bij de Tweede Kamer-verkiezingen van een maand geleden, op Geert Wilders gestemd heeft. In z'n eentje is deze antidemocratische, door moslimhaat gedreven, geblondeerde narcist daarmee de grootste partij in het parlement geworden. Terwijl Rusland overgegaan is tot het instellen van een oorlogseconomie, en het klimaat overduidelijk op hol geslagen is, gaan onze volksvertegenwoordigers de komende jaren, als het aan Wilders ligt, dus vooral neuzelen over de migratieproblematiek.

Gelukkig ontdekte ik onlangs een kanaal op YouTube dat wat licht in de huidige duisternis brengt. GUITARO5000* is daarvan de naam. De hoofdpersoon is een zekere Reggie uit New Jersey die over het magische vermogen beschikt om, overal in Amerika's publieke ruimte, mensen hun favoriete muzieknummers te laten zingen. Hij doet dat overigens meestal op plekken in de stad New York. Sing with me for free, met die woorden nodigt hij de voorbijgangers uit. Door hem kijk ik al een paar dagen amper nog naar het nieuws en ben ik inmiddels een stuk vrolijker.

Ben je ook een beetje somber over de toekomst of zit je in een winterdip? Probeer dan eens dit medicijn!


©Huub Drenth

 

 

.

 * GUITARO5000

 

Beklemming

 

 

 

Roads

Ohh, can't anybody see

We've got a war to fight
Never found our way
Regardless of what they say

How can it feel, this wrong

From this moment
How can it feel, this wrong

Storm in the morning light
I feel
No more can I say
Frozen to myself

I got nobody on my side
And surely that ain't right

Surely that ain't right

Ohh, can't anybody see
We've got a war to fight
Never found our way
Regardless of what they say

How can it feel, this wrong
From this moment
How can it feel, this wrong

How can it feel, this wrong

From this moment
How can it feel, this wrong

Ohh, can't anybody see

We've got a war to fight
Never found our way
Regardless of what they say

How can it feel, this wrong

From this moment
How can it feel, this wrong

Portishead

 

 

This wrong

We leven in beklemmende tijden. Niet alleen in klimatologisch maar ook in geopolitiek opzicht. De mondiale evenwichten zijn grondig aan het verschuiven, over niet al te lange tijd zal de wereldorde er waarschijnlijk totaal anders uitzien. Angst, geweld en onderdrukking zullen dan ongetwijfeld in veel landen de boventoon voeren, omstandigheden zoals die op dit moment in allerlei dictaturen al bestaan. Ook valt te verwachten dat er op tal van plekken gewapende conflicten gaan uitbreken, waardoor de vluchtelingenstromen vermoedelijk sterk zullen toenemen. Kennelijk is niemand nog in staat om het tij te keren, dus om voor al die dreigingen oplossingen te vinden. Zelfs de paus in Rome niet.


©Huub Drenth

 

 

Schilderijen: Maria Prymachenko (1908-1997).