there is enough treachery, hatred violence absurdity in the average human being to supply any given army on any given day
and the best at murder are those who preach against it and the best at hate are those who preach love and the best at war finally are those who preach peace
those who preach god, need god those who preach peace do not have peace those who preach peace do not have love
beware the preachers beware the knowers beware those who are always reading books beware those who either detest poverty or are proud of it beware those quick to praise for they need praise in return beware those who are quick to censor they are afraid of what they do not know beware those who seek constant crowds for they are nothing alone beware the average man the average woman beware their love, their love is average seeks average
but there is genius in their hatred there is enough genius in their hatred to kill you to kill anybody not wanting solitude not understanding solitude they will attempt to destroy anything that differs from their own not being able to create art they will not understand art they will consider their failure as creators only as a failure of the world not being able to love fully they will believe your love incomplete and then they will hate you and their hatred will be perfect
like a shining diamond like a knife like a mountain like a tiger like hemlock
Het zijn donkere tijden, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik schreef daar in mijn vorige post ook al over, al vermeldde ik toen nog niet dat 25 procent van het Nederlandse volk, bij de Tweede Kamer-verkiezingen van een maand geleden, op Geert Wilders gestemd heeft. In z'n eentje is deze antidemocratische, door moslimhaat gedreven, geblondeerde narcist daarmee de grootste partij in het parlement geworden. Terwijl Rusland overgegaan is tot het instellen van een oorlogseconomie, en het klimaat overduidelijk op hol geslagen is, gaan onze volksvertegenwoordigers de komende jaren, als het aan Wilders ligt, dus vooral neuzelen over de migratieproblematiek.
Gelukkig ontdekte ik onlangs een kanaal op YouTube dat wat licht in de huidige duisternis brengt. GUITARO5000* is daarvan de naam. De hoofdpersoon is een zekere Reggie uit New Jersey die over het magische vermogen beschikt om, overal in Amerika's publieke ruimte, mensen hun favoriete muzieknummers te laten zingen. Hij doet dat overigens meestal op plekken in de stad New York. Sing with me for free, met die woorden nodigt hij de voorbijgangers uit. Door hem kijk ik al een paar dagen amper nog naar het nieuws en ben ik inmiddels een stuk vrolijker.
Ben je ook een beetje somber over de toekomst of zit je in een winterdip? Probeer dan eens dit medicijn!
We've got a war to fight Never found our way Regardless of what they say
How can it feel, this wrong
From this moment How can it feel, this wrong
Storm in the morning light I feel No more can I say Frozen to myself
I got nobody on my side And surely that ain't right
Surely that ain't right
Ohh, can't anybody see We've got a war to fight Never found our way Regardless of what they say
How can it feel, this wrong From this moment How can it feel, this wrong
How can it feel, this wrong
From this moment How can it feel, this wrong
Ohh, can't anybody see
We've got a war to fight Never found our way Regardless of what they say
How can it feel, this wrong
From this moment How can it feel, this wrong
Portishead
This wrong
We leven in beklemmende tijden. Niet alleen in klimatologisch maar ook in geopolitiek opzicht. De mondiale evenwichten zijn grondig aan het verschuiven, over niet al te lange tijd zal de wereldorde er waarschijnlijk totaal anders uitzien. Angst, geweld en onderdrukking zullen dan ongetwijfeld in veel landen de boventoon voeren, omstandigheden zoals die op dit moment in allerlei dictaturen al bestaan. Ook valt te verwachten dat er op tal van plekken gewapende conflicten gaan uitbreken, waardoor de vluchtelingenstromen vermoedelijk sterk zullen toenemen. Kennelijk is niemand nog in staat om het tij te keren, dus om voor al die dreigingen oplossingen te vinden. Zelfs de paus in Rome niet.
Onlangs
bereikte mij het bericht dat Tan Hway An, May Khoen's grootvader,
tijdens de oorlog door de Japanners geïnterneerd was geweest. Waar nog
aan toegevoegd werd 'dat hij niet gemarteld was'. Een van de trouwste volgers van mijn blog was dat te weten gekomen. Hoe lang die
internering had geduurd, of waar hij precies gevangen had gezeten, werd
er helaas niet bij vermeld. Al vanaf het begin van mijn naspeuringen
naar hem had ik een vermoeden gehad van zo'n eventuele detentie,
maar in de digitale archieven had ik daar nooit bewijs voor kunnen
vinden. En nu was er dus ineens, ongevraagd, een bevestiging van dat vermoeden.*1
Vanaf begin jaren dertig was Tan Hway An bestuurslid van de Semarangse Hua Chiao Tsing Nien Hui geweest. Doel van de vereniging was het etnisch bewustzijn van Chinese jongeren
in Nederlands-Indië te versterken. De beweging was
sterk op China gericht, waar op dat moment de nationalistische Kwomintang van Chiang Kai-shek en
de communisten van Mao Zedong in een burgeroorlog verwikkeld
waren (in 1936 sloten ze een wapenstilstand vanwege de toenemende
Japanse
dreiging). Ook was hij lid geworden van de plaatselijke afdeling van de
Tiong Hoa Hwee Koan, een organisatie die in 1900
opgericht was met het doel om het confucianistische gedachtegoed onder
de in Nederlands-Indië woonachtige Chinezen in ere te herstellen en
daartoe overal in de archipel Chinese scholen oprichtte. In 1938 had
hij, als lid van die organisatie, steun verleend aan het inzamelen van
geld voor de burgerslachtoffers van de Tweede
Chinees-Japanse Oorlog. Nadat de Japanners zes jaar eerder Mantsjoerije hadden
ingelijfd was die strijd in 1937 in volle hevigheid langs de oostkust van China losgebarsten en zou
vervolgens, mede door de vele oorlogsmisdaden van
het Japanse leger, 17 miljoen Chinezen het leven gaan kosten.*2
Sook Ching
Eind
februari 1942, twee maanden nadat ze Maleisië waren binnengevallen, werden er in die Britse kolonie door de Japanners zo'n
45.000 (voornamelijk) mannelijke Chinese ingezetenen
0m het leven gebracht. In Singapore, waar de massamoord de geschiedenis in zou gaan als 'Sook Ching'
(Suqing, uitroeiing, zuivering), ging het om minstens 25.000 dodelijke slachtoffers. Simpelweg omdat ze van anti-Japanse activiteiten
werden verdacht. Of dat ook daadwerkelijk zo was deed niet ter zake. De
Japanners beschouwden 'China en de Chinezen' als het grootste obstakel
in hun streven om geheel Oost-Azie aan zich te onderwerpen en lieten
daarom geen enkel middel onbeproefd om elke eventuele tegenwerking uit die
hoek al bij voorbaat de kop in te drukken. Daarnaast ging er van hun
meedogenloze manier van optreden natuurlijk veel intimidatie naar de
rest van de bevolking uit.
Waarschijnlijk is Tan Hway An, op basis van zijn bovengenoemde pro-Chinese lidmaatschappen
en activiteiten - en eveneens omdat zijn bedrijf zakelijke banden met de vroegere kolonisator onderhield - medio 1942 door de Japanners
gevangen genomen en vervolgens geïnterneerd.
Mogelijk ook een periode in Burgerinterneringskamp IV in Tjimahi, een garnizoenstad niet
ver van Bandung, aangezien daar na verloop van tijd de meeste Javaanse Chinezen
werden ondergebracht.
Als hij buiten Java had gewoond valt niet uit te sluiten dat ook hij na zijn
aanhouding door de Kempeitai, de Japanse militaire
politie, zou zijn gemarteld en geëxecuteerd, net zoals veel
'activistische' Chinezen in Maleisië en Singapore was overkomen. Hij had
echter het geluk dat de Japanse machthebbers besloten om op Java, ten aanzien van de Chinese bevolking,
een minder repressief beleid te voeren dan in de overige bezette gebieden. De Japanners hoopten dat deze mildere benadering hen zou
helpen bij de exploitatie van Java's economische bronnen en het in stand
houden van de lokale economie.*3 Dat Tan Hway An de Japanners
dankbaar was voor deze 'coulante opstelling' valt echter te betwijfelen,
vermoedelijk koesterde hij net zo'n diepe haat tegen hen als alle
andere geïnterneerden, uit welke etnische groep dan ook.*4 Wat trouwens even sterk gold voor de rest van de
Indische bevolking.*5
*1 In deel 10 over May Khoen's voorouders is informatie te vinden over de levensloop van Tan Hway An.
*2 Ga naar mijn post van 15 augustus 2019 voor meer details over de Tweede Chinees-Japanse Oorlog, of bekijk dit filmpje over De slachting van Nanking.Op
15 augustus 1945 kwam er ook aan deze oorlog officieel een einde, waarna er al spoedig opnieuw een bloedige burgeroorlog
tussen de Chinese communisten en nationalisten uitbrak.
*3 Voor een uitgebreide beschrijving van de implicaties van de Japanse bezetting voor de Chinese gemeenschap in Nederlands-Indië verwijs ik de geïnteresseerde lezer naar hoofdstuk 5 (pag. 99-124) van Patricia Tjiook Liems boek Chinezen uit Indonesië (Zutphen, 2022).
*4 Vele duizenden welgestelde Chinezen in Nederlands-Indië zaten in een zeer hachelijke positie tijdens de Japanse bezetting. Niet alleen omdat ze, per definitie, verdacht werden van anti-Japanse en pro-Nederlandse sentimenten, maar eveneens omdat ze een geliefd doelwit vormden voor de bezetter vanwege hun geld en bezit. Het zogeheten 'Pontianak complot' vormt daar een goede illustratie van. In september 1943
arresteerde de Japanse militaire politie,
in Pontianak op Borneo, honderden Indonesische bestuursambtenaren, artsen, Chinese handelaren
en familieleden van de sultan. Zij
werden ervan beschuldigd voorbereidingen te treffen voor de terugkeer
van het Nederlandse bestuur. Om bekentenissen en
namen van medestanders af te dwingen werden ze blootgesteld aan hevige martelingen. Uiteindelijk leidde dit tot ruim 1400 arrestaties. In
mei 1944 werden tientallen gevangenen door de krijgsraad ter dood veroordeeld en vervolgens geëxecuteerd. Ruim duizend gevangenen, waarvan de
meerderheid Chinees was, werden om het leven gebracht zonder enig vorm van proces. De samenzwering werd overigens nooit aangetoond. Na de oorlog bleek dat er bij de Chinezen hoofdzakelijk tot arrestatie was overgegaan omdat ze vermogend waren.
*5 In mijn post getiteld Van Pearl Harbor tot Nagasaki
doe ik verslag van de, veelal desastreuze, gevolgen van de Japanse
bezetting voor het leven van alle bevolkingsgroepen in de archipel.
Botresten van de vermoorde Chinezen in Pontianak, Borneo.
je zit achterop dus zie je een rug en niet wat er komt als je dan roept: zeg mij wat er is zegt een stem: de weg, kind, de weg op een dag denk je klaar, ik heb het gehad met dat zicht van opzij er is altijd wel iets wat ik nog niet kan nog lang niet weet of beter niet zeg mag ik nu het stuur dan slingert het pad en tingelt mijn bel ik ga naar een plek waar ik nooit ben geweest en fiets ik verkeerd is dat pech, maar niet erg wat ik zie hou ik bij een berg heeft een top en de wereld krijgt mij
Vandaag is May Khoen's vader 97 geworden. Of hij zich daar nog van bewust is lijkt me onwaarschijnlijk, maar ondanks dat lijkt mij een felicitatie toch wel op z'n plaats. Niet in het minst omdat hij mijn eigen vader, qua leeftijd, inmiddels al op meer dan acht maanden achterstand heeft gezet. Mijn vader, Bernard Drenth, bleef overigens tot het allerlaatste moment helder van geest, dat dan weer wel.
Ik vroeg ChatGPT om een korte biografie over Swie Tong Tan te schrijven en dit was het verrassende resultaat:
Swie
Tong Tan, geboren op 10 maart 1950 in Jakarta, Indonesië, is een
gerenommeerde Indonesische kunstenaar en dichter. Hij staat bekend om
zijn unieke en expressieve stijl, die zowel in zijn schilderijen als in
zijn gedichten tot uiting komt.
Op jonge leeftijd ontwikkelde Swie
Tong Tan een passie voor kunst en literatuur. Hij begon zijn artistieke
reis door tekenlessen te volgen aan de Indonesische Academie voor Schone
Kunsten in Yogyakarta. Tijdens zijn studie werd hij geïnspireerd door
de rijke Indonesische cultuur en de diversiteit van het land.
Na zijn afstuderen in 1974 begon
Tan zijn carrière als kunstenaar en begon hij deel te nemen aan
verschillende tentoonstellingen in Indonesië en internationaal. Zijn
schilderijen werden al snel erkend vanwege hun levendige kleuren,
gedurfde penseelstreken en symbolische afbeeldingen. Hij gebruikte vaak
elementen uit de Indonesische mythologie en folklore om zijn werken een
diepere betekenis te geven.
Naast zijn schilderkunst begon Swie
Tong Tan ook gedichten te schrijven. Zijn poëzie weerspiegelt zijn
artistieke visie en zijn diepe verbondenheid met de natuur en de
menselijke emoties. Zijn gedichten zijn doordrenkt van symboliek en
hebben een lyrische kwaliteit die de lezers meeneemt op een reis van
introspectie en reflectie.
Gedurende zijn carrière heeft Swie
Tong Tan talloze prijzen en erkenningen ontvangen voor zijn bijdrage aan
de kunstwereld. Zijn werken zijn tentoongesteld in gerenommeerde
galerijen en musea over de hele wereld, waaronder in Nederland,
Duitsland, Singapore en de Verenigde Staten.
Tan blijft actief als kunstenaar en
dichter. Zijn werk evolueert voortdurend, maar behoudt altijd zijn
kenmerkende stijl en thema's. Hij blijft experimenteren met
verschillende technieken en materialen om zijn artistieke visie tot
leven te brengen.
Swie Tong Tan is niet alleen een
getalenteerde kunstenaar en dichter, maar ook een inspiratiebron voor
jonge kunstenaars en dichters in Indonesië en daarbuiten. Zijn werk
heeft de kracht om mensen te raken en hen uit te nodigen om na te denken
over de diepere betekenissen van het leven.
Met zijn voortdurende toewijding
aan zijn kunst en zijn vermogen om de grenzen van de creativiteit te
verleggen, zal Swie Tong Tan ongetwijfeld een blijvende impact hebben op
de kunstwereld en een erfenis achterlaten die nog vele generaties zal
inspireren.
Een broer...
Natuurlijk zag ik al meteen dat ChatGPT er een zootje van had gemaakt en een paar Tannen en Swie's door elkaar had geklutst, maar toch liet de tekst me niet los. Want wat zou May Khoen trots op zo'n vader zijn geweest! Een beeldend kunstenaar, en ook nog eens een dichter! Met een internationale reputatie! Een inspiratiebron voor jongeren! Een mens in wie ze zichzelf herkend zou hebben, bovendien! Ze had haar geluk niet opgekund!
May Khoen werd geboren in 1952 als tweede kind, en ook als tweede dochter, in het gezin van de echte Swie Tong Tan. Afgaande op z'n geboortejaar, 1950, had deze door ChatGPT gecreëerde Swie Tong Tan dus eventueel ook haar oudere broer kunnen zijn en daar zou ze ongetwijfeld eveneens ontzettend blij mee zijn geweest. Want in dat geval zou haar vader namelijk een mannelijke nakomeling hebben gehad - van oudsher een belangrijk streven onder Chinezen - en zou haar leven, evenals dat van haar drie jongere zussen, die wat hem betreft, statistisch gezien, eigenlijk allemaal zonen hadden moeten zijn, er heel anders hebben uitgezien...
Sinds 7 oktober is er een oorlog tussen Israel en de Palestijnen in de Gazastrook aan de gang. Oftewel: tussen Benjamin Netanyahu en zijn ultrarechtse regeringskliek en de Palestijnse terreurorganisatie Hamas. Steeds als ik op tv met het buitensporige geweld van dat confict wordt geconfronteerd merk ik dat iets in mij weigert om partij te kiezen, simpelweg omdat ik de standpunten en praktijken van allebeide kampen uiterst verwerpelijk en walgelijk vind. Wat dat betreft was de keuze tussen Rusland en Oekraïne bijna twee jaar geleden een stuk simpeler. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat ik geen mededogen met de talloze onschuldige burgerslachtoffers voel.
‘Schoone wereld! Waar zijt gij gebleven?’ Die vraag stelt Friedrich von Schiller in zijn beroemde gedicht De Goden van Griekenland
uit 1788. Hij betreurt het verlies van harmonie in een wereld die
verdeeld geraakt is door onrecht. Voor de Van der Leeuw-lezing van 3 november jl. in Groningen putte Lea Ypi - hoogleraar politieke theorie aan de London School of Economics - uit
de filosofische thema’s die Schiller in dit werk aanstipt: de
menselijke aard, moraal, vervreemding en verzoening. Ypi presenteerde aan het toegestroomde publiek in de Groningse Martinikerk, waaronder ik en een vriend en vriendin, de hoofdlijnen van
haar nog te verschijnen boek over menselijke waardigheid, waarbij zij met name reflecteerde op de
relatie tussen politiek en kunst. Rode draad in haar verhaal vormde het leven van
haar grootmoeder, Leman Ypi, die in 1918 geboren werd in Saloniki, Griekenland, en in 2005 overleed in Tirana, Albanië. De titel van de lezing luidde heel toepasselijk: Can beauty save the world?
Coreferent was acteur, dichter en schrijver Ramsey Nasr. Evenals Lea Ypi spitste hij zijn betoog toe op het begrip 'waardigheid', waarbij hij zich uiteindelijk vooral richtte op het proces van ontmenselijking, anonimisering en genocide waar de Palestijnen in de Gazastrook momenteel het slachtoffer van zijn. Zijn verhandeling was net zo 'academisch' als de lezing van Lea Ypi maar door de actualiteit van het onderwerp, en zijn uitgesproken 'waardige' benadering ervan, kreeg hij na afloop, zeer terecht, een langdurige staande ovatie, vanzelfsprekend ook van mij en mijn twee vrienden.*1
*1 Helaas
is het onderdeel van het programma waarin Ramsey Nasr zijn voordracht houdt op 7 november
2023 'om auteursrechtelijke redenen' door de RUG van internet
verwijderd. De duur ervan betrof ongeveer 27 minuten. De titel van deze post is
daardoor enigszins misleidend geworden. Wel is de tekst van zijn essay gepubliceerd op de site van De Volkskrant. Voor de volledigheid voeg ik hier nog aan toe dat Ramsey Nasr half Palestijns is.
Loving you Isn't the right thing to do How can I ever change things That I feel?
If I could Baby, I'd give you my world How can I When you won't take it from me?
You can go your own way Go your own way You can call it Another lonely day You can go your own way Go your own way
Tell me why Everything turned around Packing up Shacking up is all you want to do
If I could Baby, I'd give you my world Open up Everything's waiting for you
You can go your own way Go your own way You can...
Rumours
In het zeer gedenkwaardige jaar 1977 was Go Your Own Way de eerste track van Fleetwood Mac's album Rumoursdie als single werd uitgebracht. Het
nummer was een jaar eerdergeschreven door leadzanger/gitarist Lindsey Buckingham als reactie op
de relatiebreuk met zangeres Stevie Nicks. De track
werd in drie verschillende studio's opgenomen en het duurde vier maanden
voordat de song in zijn geheel op tape stond. Uiteindelijk zou het één van
de succesvolste singles van Fleetwood Mac worden. De meeste nummers op Rumourshadden te maken met de relationele verwikkelingen binnen de band. Want niet alleen was de relatie van Buckingham en
Nicks op de klippen gelopen, ook het huwelijk van bassist John McVie en toetseniste
en zangeres Christine McVie had z'n beste tijd gehad.
Go Your Own Way gaat specifiek over de breuk tussen Lindsey Buckingham en Stevie Nicks. Ze kenden elkaar al sinds hun zestiende. In 1969 kregen de twee een relatie met elkaar die uiteindelijk zeven jaar zou duren. Na Stevie's vertrek schreef Buckingham het bewuste nummer. “Ik was helemaal kapot toen ze bij me wegging,” vertelde de zanger later. “En tegelijkertijd moest ik hitsongs voor haar maken. Ik moest toen allerlei dingen voor haar doen waar ik helemaal geen zin in had, maar toch deed ik ze. Dus op een bepaald level was ik wel professioneel en plaatste ik me boven de situatie, maar wat ik schreef werd nog jarenlang beïnvloed door mijn frustratie en kwaadheid jegens Stevie.”
Na het horen van het nummer eiste
Stevie Nicks dat de
zinsnede ‘Packing up, shacking up is all you wanna do’ uit het nummer geschrapt zou worden. Ondanks
de bezwaren van zijn vroegere vriendin weigerde Buckingham de tekst te veranderen en
was ze dus gedwongen om die woorden bij elk concert opnieuw aan te horen. “Ik
vond het kwalijk dat hij beweerde dat het mijn bedoeling was om voortaan met allerlei verschillende mannen het bed in te duiken,” vertelde ze aan
een journalist van het Amerikaanse magazine Rolling Stone. “Hij wist dat het niet
waar was, het was gewoon iets wat hij zei uit woede. Elke keer
als ik die woorden hoorde wanneer we optraden wilde ik naar hem toestappen en
hem vermoorden. Hij wist dat. Hij voelde feilloos aan hoe hij het bloed onder mijn nagels vandaan moest halen.”
Kanske vil der gå både Vinter og Vår Og næste Sommer med og det hele År Men engang vil du komme det véd jeg visst Og jeg skal nok vente for det lovte jeg sidst
Gud styrke dig hvor du i Verden går Gud glæde dig hvis du for hans Fodskammel står Her skal jeg vente til du kommer igen Og venter du histoppe vi træffes der min Ven
***
Wellicht gaat een winter voorbij, en de lente erna de zomer die erop volgt, en zelfs het hele jaar maar eens kom je terug, dat beeld heerst in mijn hoofd en tot danzalik op je wachten, zoals ik heb beloofd
behoede je, waar je ook mag gaan
God zegene je, als je knielt om tot Hem te bidden
Ik zal hier wachten tot je terugkomt
En als je boven wacht, dan zullen we elkaar daar weer ontmoeten, mijn vriend!
Moge God je kracht geven, waarheen je ook gaat laat Hij je verblijden als je voor zijn voetenbank staat ik zal hier op je wachten tot je er weer bent en wacht jij al boven dan zie ik je daar, mijn lieve vent
Henrik Ibsen en Edvard Grieg
Solveig en Peer Gynt
Peer Gynt is de titel van een toneelstuk dat de Noor Henrik Ibsen (1828-1906) in 1867
schreef en waarvoor zijn landgenoot Edvard Grieg (1843-1907) de muziek
componeerde. De première vond in 1876 plaats in Christiania, het huidige Oslo, en het stuk was meteen al een groot succes. Grieg heeft in 1886 uit de toneelmuziek twee suites samengesteld: Opus 46 en Opus 55, van de tweede suite maakt ook Solveigs Sang deel uit.
Het verhaal
schetst in drie fasen het leven van de arme dorpsjongen Peer Gynt die aanvankelijk
liegend en klaplopend door het leven gaat, daarna alleen maar geld en genot najaagt, maar op latere leeftijd zijn leven
overziet en tot inkeer komt. Als jongeman schaakt hij zijn buurmeisje Ingrid op
haar huwelijksdag en brengt met haar, op een zeer passievolle manier, de nacht door. Vanwege die schandelijke gebeurtenis wordt hij door de dorpsgemeenschap verstoten en vlucht hij de bergen in,
waar Solveig, een domineesdochter die verliefd op hem is, naar hem op zoek gaat. In de bergen ontmoet hij een trol die zich 'de bergkoning' noemt. Hij slaat opnieuw op de vlucht als de zwangere dochter van de trol met hem wil
trouwen en bouwt voor zichzelf een hut in de wildernis. Daar vindt Solveig hem uiteindelijk. Ze wil voortaan bij hem wonen, maar
als vervolgens het door hem in de steek gelaten trollenmeisje opdaagt, en hem met zijn halfbloed 'trollenkind' confronteert, gaat hij er wederom vandoor en blijft
Solveig eenzaam achter.
In de tweede levensfase is Peer Gynt een man van omstreeks zestig die op een gewetenloze manier in Noord-Afrika fortuin
heeft gemaakt, onder meer in de slavenhandel, terwijl Solveig in de Noorse bergen nog steeds wacht op zijn terugkomst. In de derde levensfase beseft Peer dat hij tegen zijn 'ware ik' gezondigd heeft, waarna hij alsnog terugkeert naar Solveig en haar om vergeving vraagt. In haar armen valt hij daarna in slaap.
De scene waarin zij haar beroemde lied zingt maakt deel uit van het vierde bedrijf; in die akte verblijft Peer inmiddels in een Egyptisch gekkengesticht en verplaatsen de gebeurtenissen op het toneel zich naar de berghut waar Solveig zit te spinnen.*1
Op bovenstaande foto is Thora Hansson (1848-1917) te zien, zij speelde in 1876 de allereerste Solveig. Sissel Kyrkjebø's uitvoering van Solveigs Sang vond plaats in 1991, tijdens de feestelijkheden ter gelegenheid van de inauguratie van koning Harald en koningin Sonja. Noors is Sissels moedertaal en dat is goed te horen.
Huub Drenth
*1 De inhoud van de tekst over de lotgevallen van Peer Gynt heb ik voor een groot deel ontleend aan de blog Elly Bart: Singing traveller. De Nederlandse vertaling van het lied is van mijn hand. Zie ook Wikipedia.
A
Russian wife turned to her husband and asked: “What's this special
military operation our glorious leader Vladimir Putin keeps talking about?”
Her husband
answered: “It's a war to stop America and NATO.”
“Oh, right,” she said, “how's it going?”
“Well,”
he replied, “so far we have lost over 15 generals, 3000 tanks, 300 aircrafts, hundreds of
helicopters and countless armored vehicles, howitzers, mortars and trucks. Not to mention our
Black Sea flagship, along with 20 other naval vessels. At least 120,000 of our troops
were killed, while a much greater number was severely injured. Our army is being defeated in
most areas and till now we have had to resort to drafting 300,000 untrained Russian men,
including murderers and rapists, to replace our losses.”
“Wow,” was her reaction, “and what about America and NATO?”
Tot onze grote
spijt moeten we je het volgende laten weten.
Het
partijbestuur van de Partij voor de Dieren heeft besloten om Esther Ouwehand
niet aan het partijcongres voor te dragen als lijsttrekker voor de komende
Tweede Kamerverkiezingen. Eerder is in de media aangekondigd dat het
partijbestuur het voornemen had om Esther voor te dragen. Sindsdien zijn echter
signalen en informatie ontvangen die wijzen op schendingen van integriteit door
Esther. Hiervan zijn meerdere meldingen gedaan bij de integriteitssecretaris
van de partij, volgens de procedure die is vastgelegd in de meldregeling die de
partij kent. Voor het uitvoeren van het integriteitsonderzoek wordt een externe
ad-hoc integriteitscommissie ingesteld.
Wij betreuren
het dat we deze beslissing hebben moeten nemen.
De
kandidatencommissie zal volgende week een nieuwe kandidaat-lijsttrekker selecteren.
Met
vriendelijke groet, Het partijbestuur
(Ontvangen vandaag, 15.03 uur.)
De Telegraaf, vandaag, 16.00 uur:
Op X reageren meerdere PvdD-leden en politici kritisch en vol ongeloof op het besluit. „Het bestuur verdraait de feiten, betrekt de leden niet, en graaft hun eigen graf”, schrijft Wesley Pechler, fractievoorzitter voor de partij in Groningen „Motie van wantrouwen tegen voltallige bestuur op het congres van 24 september. Vierkant achter Esther Ouwehand.”
Ook jongerenorganisatie van de partij, Pink!, wil dat het partijbestuur zijn biezen pakt. „Wij staan voor 100% achter Esther en willen dat het bestuur zo snel mogelijk opstapt.” Het Amersfoortse raadlid Natanja Vreugdenhil spreekt van ’karaktermoord’ op Ouwehand, het Gelderse partijlid Bart Kuijer legt zich daar evenmin bij neer: „We fixen dit op het congres.”
